Anasayfa
Allah Razi Olsun
Mesaj Sayısı
Yaş
Kayıt tarihi
Nerden
PEYGAMBER EFENDİMİZE HİCRET İZNİNİN VERİLMESİ
Kureyş müşrikleri Resûl-i Ekrem Efendimizin vücudunu ortadan kaldırmak için kat'î karar almışlardı ve bunun için faâliyetlerini sürdürüyorlardı. Bu sırada Cenâb-ı Hak, Sevgili Resûlüne hicret emrini verdi.
Peygamber Efendimiz, Hz. Ebû Bekir'in evine her gün sabah veya akşam vakitlerinde uğrardı. Fakat, hicret emrini aldığı gün, öğle vakti sıcağında, âdeti olmadığı bir saatte başını sararak Hz. Ebû Bekir'in evine vardı. Efendimizin geldiği haber verilince Hz. Ebû Bekir şaşırdı ve "Vallahi, Resûlullah bu saatte hiç gelmezdi. Bu gelişinde mutlaka bir iş var" diye konuştu.
Sonra Efendimizi içeri alıp minderinin üzerine oturttu ve "Anam, babam sana fedâ olsun, Yâ Resûlallah, ne haber var?" diye sordu.Peygamber Efendimiz, "Yüce Allah, bana Mekke'den çıkmaya ve Medine'ye hicret etmeye izin verdi" buyurdu.
Hz. Ebû Bekir merakla, "Senin refakatınla şereflenecek miyim, yâ Resûlallah?" diye sordu.
Peygamber Efendimiz, "Evet" deyince gönlüne sürûr, gözlerine sevinç göz yaşları doldu.
Hz. Aişe bu ânı şöyle anlatır:
"O güne kadar, bir insanın sevincinden böylesine ağladığını görmemiştim."347
Resûl-i Ekrem ve Hz. Ebû Bekir, Medine'ye kadar kendilerine kılavuzluk etmek üzere, henüz müşrik, fakat güvenilir, sözünde durmasıyla tanınmış biri olan Abdullah bin Ureykit'le anlaştılar. İki binit devesini kendisine teslim ettiler. Üç gün sonra Sevr Dağı eteğinde buluşmak üzere sözleştiler.
Bundan sonra Peygamber Efendimiz, Hz. Ebû Bekir'in yanından ayrılarak Hâne-i Saadetine döndü.348
Hz. Cebrâil'in İhbârı
Bu sırada vahiy meleği Cebrâil (a.s.) gelip Peygamber Efendimize müşriklerin kararını bildirdi ve başvuracağı tedbiri de şöyle açıkladı:
"Şimdiye kadar yattığın yatağında, bu gece yatma!"
Bunun üzerine Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, Hz. Ali'yi çağırdı ve "Yatağımda bu gece yat uyu! Şu yeşil, geniş aba hırkamı da üzerine ört! Korkma! Sana hiç bir zarar erişmeyecektir" dedi.
Ayrıca Hz. Ali'ye, kendisine teslim edilen emânetleri sahiplerine verinceye kadar da Mekke'de kalmasını emretti.
Mekkeliler, "Muhammedü'l-Emîn" lâkabını verdikleri Peygamber Efendimize son derece güvenirler ve en kıymetli eşyalarını, saklayamamaktan korktukları için ona teslim ederlerdi. Kureyş ileri gelenlerinin, hakkında ölüm kararı aldıkları sırada da kendilerinde emanet olarak bir çok kıymetli eşya vardı. Ama o, bu karara rağmen, emânetlerin sahiplerine verilmesini Hz. Ali'ye emretmekle bir kere daha büyüklüğünü ve emânete sadakatını ortaya koyuyordu.
Peygamberimizin Evinin Kuşatılması
Plân gereği her kabileden seçilmiş eli kılıçlı iki yüze yakın müşrik, gecenin üçte biri geçince, Resûl-i Kibriyâ Efendimizin evinin önünde toplandılar. İçlerinde Ebû Cehil, Ebû Leheb ve Ümeyye bin Halef gibi azılıları ve elebaşıları da vardı. Katiller, gecenin geçmesini, aydınlığın etrafı sarmasını ve Fahr-i Âlem'in evinden çıkmasını bekliyorlardı. Zira, âdetlerine göre, bir adamı evinin içinde katletmek korkaklığın en âdisi sayılırdı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, eli kılıçlı katillerin Hâne-i Sâadetinin etrafını sardıkları sırada evinden çıktı. Yerden aldığı bir avuç toprağı başlarına attı ve "Yasîn Sûresi"nin ilk sekiz âyetini okudu. İçlerinden hiç biri onu görmedi çıkıp gitti.
Bir müddet sonra yanlarına bir hemşehrileri uğradı:
"Burada ne bekleyip duruyorsunuz?" diye sordu.
"Muhammed'i bekliyoruz" dediklerinde, "Muhammed, sizin başınıza toprak saçıp ve içinizden çıkıp gideli hayli vakit olmuş. Hele bir kere üstünüze başınıza bakınız" diyerek gözü dönmüş katillerle âdeta alay etti.
Birbirlerine baktılar. Üzerlerinin toz toprak içinde kalmış olduğunu gördüler. Şaşırıp kaldılar. Derhal Hane-i Sâadetin içerisine baktılar. İçerde birinin abaya sarınıp bürünerek yattığını görünce, "İşte, Muhammed yatıyor" diyerek beklemeye devam ettiler. Tâ ortalık ağarıncaya kadar.
Sabahleyin Resûl-i Kibriyâ Efendimiz yerine Hz. Ali'nin yataktan doğrulup kalktığını görünce, bütün bütün şaşırdılar ve "Vallahi, bize söylenen doğru imiş" dediler.
Sonra da Hz. Ali'ye, "Muhammed nerede?" diye sordular. Hz. Ali, "Bilmem" deyince hayrette kalıp ne yapacaklarını şaşırdılar.
Cenâb-ı Hak, bu münâsebetle indirdiği âyet-i celîlede şöyle buyurdu:
"Hani kâfirler, bir zaman seni yakalamak, öldürmek ve yurdundan çıkarmak için bir tuzak kurmaya kalkmışlardı. Onlar tuzak kurar, Allah da tuzaklarını başlarına geçirir. Allah, hileyi hile ile cezalandıranların en hayırlısıdır."349
Sevr Mağarasına Gidiş
Hâne-i Sâadetinden çıkan Resûl-i Ekrem Efendimiz, doğruca Hz. Ebû Bekir'in evine vardı. Kendileri için acele sefer malzemesi hazırlandı ve bir dağarcığa bir miktar azık kondu.
Sonra, Resûl-i Ekrem Efendimizle Hz. Ebû Bekir evin arkasındaki küçük kapıdan çıktılar ve Mekke'nin aşağısındaki güney batısına düşen, şehre üç mil takriben bir saat uzaklıkta bulunan Sevr Dağına doğru yol aldılar.
Hz. Ebû Bekir, Resûl-i Kibriyâ Efendimizin kâh önüne geçerek yürüyor, kâh arkasında kalarak yol alıyordu. Efendimiz, "Yâ Ebâ Bekir! Niçin böyle yapıyorsun?" diye sordu.
Hz. Ebû Bekir, "Önünüzü arkanızı gözetlemek, sizi korumak için yâ Resûlallah" diye cevap verdi.
Cum'a gecesi Sevr Mağarasına vardılar.
Mağara oldukça ıssızdı. Önce Hz. Ebû Bekir içeri girdi. Yeri temizleyip düzeltti. Mağaradaki delikleri elbisesini yırtarak tıkadı. Yetmeyince, geriye kalan bir deliğe de ayağını dayadı. Sonra Fahr-i Âlem Efendimizi içeri dâvet etti.
Resûl-i Ekrem içeri girdi ve mübârek başını Sıddık-ı Ekber'in dizini dayayarak uyudu.
Az sonra, Hz. Ebû Bekir deliğe dayadığı ayağında müthiş bir acı hissetti. Yılan ısırması olduğunu anladı. Fakat, delikten ayağını çekmedi. Hatta, Kâinatın Efendisi uykudan uyanabilir diye yerinden bile kımıldanmadı. Canı öylesine acıdı ki, gözlerinden ister istemez yaş aktı. Akan gözyaşlarının bir kaç damlası mübârek yüzlerine damlayınca Resûl-i Kibriyâ Efendimiz uyandı ve "Ne var, yâ Ebâ Bekir?" diye sordu.
Sadakat timsali Hz. Ebû Bekir, "Yâ Resûlallah! Ayağımı bir şey soktu. Ama mühim değil. Anam babam sana fedâ olsun" diye cevap verdi.
Resûl-i Kibriyâ, yılanın soktuğu yeri mübarek tükürüğü ile meshetti. Allah'ın lütfü ile acı derhal kayboldu ve Sıddık-ı Ekber şifâ buldu.
O anda Allah'ın emriyle bir örümcek gelip mağaranın ağzına ağını gerdi, bir çift güvercin ise gelip yuva kurdu.1 Bu hayvanlar, Resûl-i Kibriyâ ve Hz. Ebû Bekir'i bütün Kureyş'e karşı korumak için nöbettârlık etmeye başlıyorlardı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizi Hâne-i Sâadetinde bulamayan müşrikler fazlasıyla sıkılıp üzüldüler. Derhal Mekke'nin her tarafını didik didik aramaya koyuldular. Hz. Ebû Bekir'in evine vardılar. Onu da bulamayınca büsbütün öfkelendiler.
Mekke'de Resûl-i Kibriyâ Efendimizi (a.s.m.) bulamayınca bu sefer tellal çağırttılar:
"Muhammed'i ve Ebû Bekir'i bulup getirene veya öldürene yüz deve veririz."
İçlerinde ne kadar hırsız, cani ve gözü dönmüş var ise, bu ilânı duyunca, kimi eline kılıç, kimi de sopalar alarak Mekke'nin dışına çıktılar ve etrafta koşuşturmaya başladılar.
Arayıcılar, yanlarına Müdlicoğullarından iki iz takib edici de almışlardı. Resûl-i Ekrem Efendimizle, Hz. Ebû Bekir'in izlerini buldular. Takip ede ede gelip Sevr Dağının eteklerine dayandılar.
İzcilerden biri, "Vallahi" dedi. "Onlar, şu mağaradan ileri geçmemişlerdir. İz burada kesiliyor."
İçlerinden bir kısmı Ümeyye bin Halef ile beraber mağaranın ağzına kadar geldiler.
Bu sırada sevgili Peygamberimiz ile Hz. Ebû Bekir onları görüyor, fakat müşrikler, onları göremiyorlardı.
Hz. Ebû Bekir, fazlasıyla telâşa kapıldı ve üzüldü:
"Yâ Resûlallah!" dedi. "Beni öldürseler de gam çekmem. Ben nihâyet bir ferdim. Amma, Allah göstermesin, sana bir zarar ve ziyan eriştirecek olurlarsa bu, bütün ümmetin helâkine sebep olur."
Resûl-i Kibriyâ kemâl-i emniyet içinde, "Üzülme, Allah bizimle beraberdir" buyurarak ona teselli verdi.
Hz. Ebû Bekir, "Yâ Resûlallah" dedi. "Onlardan birisi eğilip de ayaklarının dibinden bir bakıverse, bizi görür."Fahr-i Alem Efendimiz, yine emîn ve mütevekkil bir şekilde şöyle konuştu:"Yâ Ebâ Bekir, iki kişinin üçüncüsü Allah olursa, sen âkibetin ne olacağını zannediyorsun? Yakalanacağımızı mı sanırsın?"351 Sonra da Hz. Ebû Bekir'in iç ferahlığına kavuşması için Cenâb-ı Hakka duâ etti.352
Yüce Allah, Kur'ân-ı Kerim'inde bu hâdiseye şu âyetiyle işâret eder:
"Siz Allah'ın Resûlüne yardım etmeseniz de, Allah ona yardım etmiştir. Kâfirler onu yurdundan çıkardıklarında, mağaradaki iki kişiden biri olduğu halde o, yanındaki dostuna 'Üzülme,' diyordu, 'Allah bizimle beraberdir.' Allah böylece onun üzerine emniyet ve rahmetini indirdi, sizin göremediğiniz ordularla onu takviye etti ve kâfirlerin dâvâsını alçalttı. Yüce olan Allah'ın dâvâsıdır. Allah'ın kudreti herşeye galiptir ve Onun her işi hikmet iledir."353
Örümcek ve Güvercinlerin Nöbettarlığı
Sevr Mağarasına oldukça yaklaşan müşrikler, "Şu mağarayı da arayalım" dediler.
Konuşulanları Fahr-i Kâinat Efendimizle Sıddık-ı Ekber duyuyorlardı.
İçlerinden biri mağaranın ağzına kadar geldi. Fakat içeri girip bakma lüzumu hissetmeden geri döndü.
"Neden girip içeri bakmadın?" diye sordular.
"Mağaranın ağzında iki yabanî güvercinin yuva kurduğunu gördüm. Orada olduklarına asla ihtimal vermem" diye cevap verdi.
Azılı müşrik Ümeyye bin Halef ise, arkadaşlarına hiddetli hiddetli şöyle seslendi:"Hâlâ mağaranın orada ne dolaşıp duruyorsunuz. Orada örümceğin ağ bağladığını görmüyor musunuz? Vallahi ben, bu ağın Muhammed doğmadan önce gerilmiş olduğu kanaâtındayım."354
Bunun üzerine mağaranın yanından uzaklaştılar.
Böylece Cenâb-ı Hak, nöbetçi tayin ettiği bir örümcek ve iki yabanî güvercin ile Sevgili Resûlünü bütün Kureyş'e karşı korumuş oluyordu.
Perşembe günü sabahleyin Sevr Mağarasına, Hz. Ebû Bekir'le birlikte giren sevgili Peygamberimiz Cuma, Cumartesi ve Pazar gecelerini orada geçirdi. Üç gün üç gece mağarada gizlenmeleri, tedbir içindi. Müşrikler bu zaman zarfında, onların Mekke civarından uzaklaşmış olduklarına kanaat getirecek ve bir derece takiplerini gevşetmiş olacaklardı. Nitekim de öyle oldu.
Mağarada gizlendikleri zaman zarfında, Hz. Ebû Bekir'in oğlu Abdullah, aldığı tâlimat üzere gündüzleri Kureyşliler arasında dolaşıyor, ne konuştuklarını, neler düşündüklerini öğrendikten sonra, geceleri gelip Resûl-i Ekreme haber veriyordu. Geceyi orada geçiriyor ve aydınlık tamamıyla etrafı sarmadan Mekke'ye geri dönüyordu.
Diğer taraftan Hz. Ebû Bekir'in kölesi Âmir bin Fuheyre de o civarda koyunlarını güdüyor, hem Abdullah'ın izlerini yok ediyor, hem de onlara süt götürüyordu.
Böylece üç gün, üç gece süren hayat da geride kalmış oluyordu. Kureyşlilerin Resûl-i Ekrem ve Hz. Ebû Bekir hakkındaki arama taramaları da bir derece gevşemişti. Hz. Abdullah'ın Mekke'den getirdiği haber bu meyandaydı.
Bu arada, daha evvel kararlaştırıldığı üzere kılavuz olarak tutulan Abdullah bin Üreykit de kendisine teslim edilen iki deve ile birlikte kendi devesi de yanında bulunduğu halde Pazartesi günü seher vakti Sevr Dağının eteğinde göründü.
Peygamber Efendimiz ve beraberindekilere yol azığı olarak bir koyun kesilmiş, eti pişirilmişti. Hz. Ebû Bekir'in kızı Esmâ (r.a.), bunu bir dağarcığa koyup bir tulum su ile birlikte mağaraya getirdi.
Hz. Esmâ, dağarcık ve tulumun ağzını bağlamak için bağ getirmeyi unutmuştu. Mağaradan hareket edileceği sırada civarda bağlayacak bir şey bulamayınca belindeki kuşağı yırtıp, iki parçaya ayırdı. Bir parçasıyla yemek dağarcığının, diğer parçasıyla su tulumunun ağzını bağladı. Bunun üzerine Resûl-i Ekrem, "Esmâ'ya Cennette iki kuşak var" diye buyurdu.
Bu sebeple, Hz. Esmâ'ya "Zatü'n-nıtakeyn (iki kuşak sahibi)" denilmiştir.
Sevr Mağarasından Ayrılış
Rebiülevvel ayının 4'ü, Pazartesi günüydü. Mağaradan hareket saatı gelmişti.
Hz. Ebû Bekir, iki devesinden üstün olanını Resûl-i Kibriyâ Efendimize takdim ederek, "Anam babam sana fedâ olsun, yâ Resûlallah, buyur bin" dedi.
Resûl-i Ekrem, "Ben, benim olmayan deveye binmem" diye karşılık verdi.
Hz. Ebû Bekir tekrar, "O, senindir. Babam, anam sana fedâ olsun, buyur bin" dedi.
Resûl-i Ekrem "Binmem," dedi. "Satın aldığın bedeli bana söylemedikçe binmem.
"Mecbur kalan Hz. Ebû Bekir, devenin fiâtını söyledi ve Peygamberimiz de onu kabul etti.
Resûl-i Ekrem ve Hz. Ebû Bekir develerine bindiler. Hz. Ebû Bekir, yolda kendilerine hizmet etsin diye terkisine azadlı kölesi Amr bin Füheyre'yi aldı.
Yol göstermekte oldukça mâhir olan Abdullah bin Ureykit önlerine düştü. Sevr Mağarasından ayrıldılar.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, doğup büyüdüğü mübârek şehirden ayrılıyordu. Aşağısından geçerken Hezreve nâm mevkide devesini durdurdu. Kudsî Beldeye mahzun mahzun baktı ve ona olan sevgisini şöyle dile getirdi:
"Vallahi, sen Allah'ın yarattığı yerlerin en hayırlısı, Allah katında en sevimli olanısın. Bana, senden daha sevgili, daha güzel yurt yoktur."
Çıkarılmaya zorlanmamış olsaydım, senden asla ayrılmaz, senden başka yerde yurt, yuva tutmazdım."355
Bunun üzerine, Cenâb-ı Hak, Habîb-i Edîbini teselli eden şu âyeti inzâl buyurdu:
"Kur'ân'ı okumayı, tebliğ etmeyi ve ona uymayı sana farz kılan Allah, muhakkak ki, seni tekrar Mekke'ye döndürecek, âhirette de övülmüş bir makam olan en büyük şefaat makamına kavuşturacaktır."356
Düşmanın takibini zorlaştırmak ve onu şaşırtmak gayesiyle Medine'ye doğru, herkesin gittiği yoldan ayrı bir yol takib edildi. Önce, güney istikametinde Kızıl Denize yakın Tihâme'ye gittiler. Sonra Kuzey'e döndüler. Denizden uzak çöl içinden sahile paralel yol aldılar. Salı günü öğleye kadar durup dinlenmeden deve sırtında yol katettiler.
Salı günü öğle üzeri bir gölgelikte bir nebze dinlenmek için konakladılar. Peygamber Efendimiz, istirahata çekildi. Hz. Ebû Bekir ise başında bir muhafız gibi bekliyordu. Bir taraftan da etrafa göz gezdiriyordu. Uzakta bir çoban gördü. Yanına gitti. Çobanın koyunundan sağdığı bir miktar sütü alıp getirdi. Resûl-i Ekrem uyanınca kendisine takdim etti. Efendimiz kanasıya içti.
Sütsüz Keçinin Süt Verişi Çobanın Müslüman Oluşu
Yolculuk esnasında garip hâdiseler cereyan ediyordu.
Yanına varıp süt istedikleri bir çoban, "Yanımda süt verecek şu keçiden başkası yok. Fakat o da hamile oldu ve sütü çekildi" dedi.
Resûl-i Kibriyânın şifalı ve bereketli eli keçinin memelerine uzandı. Mübârek elleriyle, onları sığadı ve duâ etti. Memeler, anında sütle doldu. Sağılan sütü hepsi kana kana içti.
Hayretler içinde kalan çoban, "Allah aşkına, sen kimsin? Şimdiye kadar senin gibisine rastlamadım" diye sordu.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Kim olduğumu söylerim, ama gördüğünü, duyduğunu gizli tutmak şartıyla" dedi.
Çoban, "Olur, gizli tutarım" diye söz verince, Fahr-i Âlem Efendimiz, "Ben Allah'ın Resûlü Muhammed'im" buyurdu.
Hayreti bütün bütün artan çoban, "Demek Kureyş'in 'Yolunu sapıttı' dedikleri zât sensin, öyle mi?" dedi.
Server-i Kâinat Peygamber Efendimiz, "Onlar, böyle söylüyorlar" buyurdular.
Bunun üzerine çoban, "Ben; şehâdet ederim ki; sen bir peygambersin. Getirdiğin de haktır. Senin yaptığını ancak bir peygamber yapabilir. Ben, sana tâbi oldum" dedi ve orada İslâmiyetle şereflendi.
Çoban, Ayrıca kendileriyle gitme arzusunu da izhar etti. Fakat Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Senin, buna bugün gücün yetmez. Benim muvaffâk olduğumu haber aldığın zaman, bize gel, katıl" buyurdu. 357
Kısır Keçinin Süt Vermesi
Fahr-i Âlem Efendimiz beraberindekilerle üçüncü uğrak yerleri olan Kudeyd mevkiine geldiler. Orada oturan Ebû Ma'bed'in çadırı önünden geçerken satın almak maksadıyla, "Hurma veya yiyecek başka bir şey var mı?" diye sordular.
Ebû Ma'bed o anda orada yoktu. Hanımı Âtike Ümmü Ma'bed, "Hayır, yiyecek bir şey yok" diye cevap verdi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, bir tarafta zâif bir keçi gördü. "Bunda süt yok mu?" diye sordu.
Ümmü Mâ'bed, "Onun vücudunda kan yoktur, nereden süt verecek?" dedi.
Peygamber Efendimiz, "İzin verirsen sağarım" buyurdu.
Ümmü Ma'bed, sürü ile otlamaya gidemeyecek kadar zâif olan keçiden süt çıkmayacağını biliyordu. Fakat, misâfire "olmaz" demenin uygun düşmeyeceğini düşünerek, "Pekâlâ, onda süt bulursan, sağıver" dedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, gidip keçinin beline elini sürdü ve memesini de mübârek eliyle meshetti. Sonra, "Bismillahirrahmanirrahim" diyerek duâ etti. Daha sonra, "Bir kap getiriniz, sağınız" buyurdu.
Sağdılar. Getirdikleri kocaman kap doldu.
Peygamber Efendimiz önce Ümmü Ma'bed'e, sonra da orada bulunanlara doyuncaya kadar içirdi. En sonunda kendileri içti. Tekrar sağıp içtiler. Üçüncü defa da sağıp, onu Ümmü Ma'bed'e bıraktılar. Sonra da oradan ayrılıp yollarına devam ettiler.
Az sonra, Ebû Mâ'bed geldi. Kap içindeki sütü görünce, "Bu ne?" diye sordu.
Ümmü Mâ'bed, "Buraya mübârek bir zât geldi. Şöyle şöyle söyledi, keçiyi böyle sağdı" diyerek olup bitenleri tafsilatıyla anlattı.
Ebû Ma'bed, "Bunda bir hikmet var. O zâtın şekil ve simâsı nasıldı?" diye sordu.
Ümmü Mâ'bed, "Orta boylu, kara kaşlı, kara gözlü ve gayet nurânî yüzlü, lâtif bir adamdı" diyerek Peygamber Efendimizin şekil ve şemâilini birer birer beyan etti.
Bunun üzerine Ebû Mâbed, "Vallahi" dedi. "Bu senin tarif ettiğin zât, Kureyş içinde zuhûr eder peygamberdir. Eğer, ben burada bulunsaydım, ona tâbi olur, beraberinde gitmeyi ondan dilerdim."
Resûlullahtan "Bu keçiyi kesme" diye de emir alan Ümmü Ma'bed şöyle demiştir:
"Resûlullahın memesini meshettiği o zâif keçi Hz. Ömer'in hilâfetinde meydana gelen hicretin 18. yılındaki kıtlık ve kuraklığa kadar sağ kaldı. Yeryüzünde hayvanlar yiyecek bir şey bulamazken, biz onu sabah ve akşam sağardık.
Sürâka'nın Başına Gelenler
Kureyş'in Peygamber Efendimizi ele geçirenlere yüz deve va'd ettiği, Kinâne Kabilesinden olup o havalide yaşayan Beni Müdlic aşireti tarafından da duyulmuştu. Sahil yolundan iki deve ile dört kişinin geçip gittiğini de işitmişlerdi.
Bunlardan gayet cesur ve aynı zamanda iyi iz takip eden Sürâka bin Mâlik de, bu mükâfatın tatlılığına kanarak Resûl-i Ekrem Efendimizi takibe koyulmuştu. Bir ihbar üzerine harekete geçen Sürâka, kısa zamanda izlerini buldu. Dörtnala koşturduğu atı ile gittikçe Resûl-i Ekrem Efendimiz ve beraberindekilere yaklaşıyordu. Aralarında az bir mesafe kalmıştı. Hz. Ebû Bekir Sürâka'nın geldiğini görünce telaşlandı.
Peygamber Efendimiz, mağarada olduğu gibi, "Üzülme, Allah bizimle beraberdir" dedi ve dönüp Sürâka'ya baktı. Sürâka'nın atının ayakları bir anda dizlerine kadar yere battı. Kurtulunca, tekrar takib etti. Fakat yine atının ayakları yere saplandı ve atının ayaklarının saplandığı yerden duman gibi bir şey çıktı. O vakit anladı ki; ne onun elinden ve ne de kimsenin elinden gelmez ki, ona ilişsin.
"Yâ Muhammed" dedi. "Duâ et kurtulayım. Sana hiç dokunmayacağım. Seni takib edecek kimselere de senden hiç bahsetmeyeceğim."358
Server-i Kâinat Efendimiz duâ etti. Cenâb-ı Hak, duâsını kabul etti ve Sürâka'yı o müşkil durumdan kurtardı.
Sürâka Resûl-i Ekrem Efendimizin yanına vardı. Kendisini tanıttı. İlerde İslâmiyetin her tarafa hâkim olacağı mülâhazasıyla bir Emânname istedi. Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, kendisine yazılı bir Emânname verdi. Bir rivâyete göre, bu emânnameyi Hz. Ebû Bekirl diğer bir rivâyete göre ise Âmir İbn-i Füheyre yazdı.
Emânnameyi alan Sürâka, "Ey Allah'ın peygamberi, emret istediğini yapayım" dedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Git, öyle yap ki, başkası gelmesin" diye ferman etti.
Peygamber Efendimizden bu tâlimatı alan Sürâka derhal geri döndü. Arkadan gelen Kureyş'in takipçilerine de, "Ben buraları arayıp taradım; kimseyi bulamadım. Başka tarafa bakalım" diyerek onları geri çevirdi.359
Kaderin tecellisine bakınız ki, günün başlangıcında sevgili Peygamberimizi ele geçirmek ve öldürmek için atına atlayıp takibe çıkan Sürâka, günün sonunda, aynı zâtın bir muhafızı oluyor ve onu düşman takibçilerinden korumaya çalışıyor.
Sonraları Ebû Cehil, Sürâka'nın bu haline vâkıf olunca, pek ziyâde gadaba geldi ve onun gayretsizliğinden bahsederek, hakkında bir kıt'a hicviye söyledi.
Mu'cize-i Ahmediyye'ye şâhid olan Sürâka da ona, "Eğer, atımın ayaklarının yere gömüldüğünü göreydin, sen de Muhammed'in peygamberliğine îmân ederdin" kıt'asıyla cevap verdi.
Aynı Sürâka, Hicretin sekizinci senesinde Resûl-i Ekrem Efendimizin Huneyn Gazasından dönüşü sırasında huzur-ı risâlete emânname ile gelecek ve İslâmiyetle müşerref olup, Peygamberimizin iltifatına mazhar olacaktır.
Sürâka döndükten sonra Resûl-i Ekrem Efendimiz beraberindekilerle yine kızgın çöller üzerinde yol almaya başladı. Sanki gökten alev yağıyor, yerden kızgın kıvılcımlar fışkırıyordu.
Bu sırada onları bir çoban gördü. Kureyş'e haber vermek üzere son sür'at Mekke'ye geldi. Fakat, şehre girer girmez ne için geldiğini birden unutuverdi. Ne kadar çalıştı ise, bir türlü hatırlayamadı. Mecbur olup geri döndü. Sonra anladı ki, ona unutturulmuş.360
Hz. Zübeyr bin Avvam, Şâm ticâret kafilesiyle Medine'den Mekke'ye gitmekte idi. Yolda Resûl-i Kibriyâ Efendimizle karşılaştı. Peygamber Efendimiz ile Hz. Ebû Bekir'e birer beyaz Şâm maşlahı giydirdi. Medineli Müslümanlardan birinin, "Resûlullah ve arkadaşları geciktiler" dediğini haber verdi. Bunun üzerine Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, hareketini süratlendirdi.
Mekke'ye gelip işlerini yoluna koyan Hz. Zübeyr bin Avvam da Medine'ye hicret etmiştir.
Büreyde'nin Müslüman olması
Deve sırtında sür'atle yol alan Resûl-i Kibriyâ Efendimiz beraberindekilerle gelip Amim denilen mevkie ulaştı.
Sehmoğulları yurdu buraya yakındı. Reislerinden Büreyde bin Huseyb, Kureyş'in 100 deve va'dini işitmiş olduğundan yanına seksen kadar adamını da alarak Peygamber Efendimizi buldu.
Resûl-i Ekrem ona, "Sen kimsin" diye sordu.
"Ben, Büreyde'yim" deyince, Peygamber Efendimiz Hz. Ebû Bekir'e, "Yâ Ebâ Bekir! İşimiz, serinledi ve düzeldi" dedi.
Peygamberimiz tekrar Büreyde'ye, "Kimlerdensin?" diye sordu:
"Eslem Kabilesindenim" cevabını verdi.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, yine Hz. Ebû Bekir'e dönerek, "Yâ Ebâ Bekir," dedi. "Selâmete erdik."
Peygamber Efendimiz, "Eslem'in hangi kolundansın?" diye sordu.
Büreyde, "Sehmoğullarındanım" dedi.
Bunun üzerine Efendimiz Hz. Ebû Bekir'e, "Yâ Ebâ Bekir, okun çıktı" buyurdu.
Fahr-i Kâinat, katiyyen tatayyur etmezdi. Yalnız güzel şeylerde, hasenatta tefeül ederdi, yani hayra yorardı. Onun için Büreyde'ye rastlamasını iyi bir hal ve alâmet saydı.
Bu sefer Fahr-i Kâinatın akval ve etvarındaki metanet ve ağırbaşlığa, lisanındaki düzgünlüğe müsahhar ve hayran olan Büreyde, "Peki, yâ Sen kimsin?" diye sordu.
Resûl-i Ekrem, "Ben, Abdülmuttalib'in oğlu Abdullah'ın oğlu Muhammedim ve Allah'ın Resûlüyüm" dedi ve onu İslâma davet etti.
Büreyde, davete derhal icâbet etti ve beraberindekilerle birlikte kelime-i şehâdet getirerek Müslüman oldu.361
Peygamber Efendimiz geceyi burada geçirdi.
Sabah olunca Büreyde, "Yâ Resûlallah," dedi. "Yanımda bir bayrak olmadan Medine'ye girmen doğru olmaz."
Sonra da sarığını çıkarıp mızrağının ucuna bağladı. Medine'ye girinceye kadar Peygamber Efendimizin önünde onu taşıyarak yürüdü.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, Büreyde hakkında, "Ashabımdan bir zât, bir memlekette vefât edecektir. O, kıyâmet gününde, o memleketin nûru ve o memleket halkının önderi olacaktır" buyurmuştur.362
Hakikaten, Büreyde Hazretleri İslâm uğrunda büyük fedakârlıklarda bulundu. İslâm mücahidleriyle Horasan'a kadar gitti ve Merv'de vefât etti.363
347. Sîre, 2/128-129
348. A.g.e., 2/128-129; Tabakât, 1/227-228; Buhari, 2/332, Taberî, 2/245; Uyunu'l-Eser, 1/181
349. Enfâl Sûresi, 30
350. Tabakât, 1/228; Belâzurî, 1/260; Uyunu'l-Eser, 1/182
351. Müslim, 7/108; Müsned 1/4
352. İsfahanî, Delâil, s.278
353. Tevbe Sûresi, 40
354. Belâzurî, 1/260; Şifâ, 1/686
355. Uyunü'l-Eser, 1/181; İnsanü'l-Uyun, 2/176
356. Müslim, 8/236; Delâil, s.279
357. Delâil, s. 279
358. Sîre, 2/134; Tabakât, 1/232; Buhari, 2/332-333; Uyunü'l-Eser, 1/184-185
359. Tabakât, 1/232; İnsanü'l-Uyun, 2/219-220; Şifâ, 1/687
360. Şifâ, 1/688; Bediüzzaman Said Nursî, Mektûbat, s.145 *Tatayyur: Eşya ve hadisler ile bilhassa kuşların uçuş tarzları ve ötüşleriyle teşeüm etmek, yani uğursuz saymak demektir.
361. Tabakât, 4/241-242; İstiâb, 4/471; Üsdü'l-Gâbe, 1/176
362. Üsdü'l-Gâbe, 1/176
363. Tabakât, 4/242; Üsdü'l-Gâbe, 1/175
Kureyş müşrikleri Resûl-i Ekrem Efendimizin vücudunu ortadan kaldırmak için kat'î karar almışlardı ve bunun için faâliyetlerini sürdürüyorlardı. Bu sırada Cenâb-ı Hak, Sevgili Resûlüne hicret emrini verdi.
Peygamber Efendimiz, Hz. Ebû Bekir'in evine her gün sabah veya akşam vakitlerinde uğrardı. Fakat, hicret emrini aldığı gün, öğle vakti sıcağında, âdeti olmadığı bir saatte başını sararak Hz. Ebû Bekir'in evine vardı. Efendimizin geldiği haber verilince Hz. Ebû Bekir şaşırdı ve "Vallahi, Resûlullah bu saatte hiç gelmezdi. Bu gelişinde mutlaka bir iş var" diye konuştu.
Sonra Efendimizi içeri alıp minderinin üzerine oturttu ve "Anam, babam sana fedâ olsun, Yâ Resûlallah, ne haber var?" diye sordu.Peygamber Efendimiz, "Yüce Allah, bana Mekke'den çıkmaya ve Medine'ye hicret etmeye izin verdi" buyurdu.
Hz. Ebû Bekir merakla, "Senin refakatınla şereflenecek miyim, yâ Resûlallah?" diye sordu.
Peygamber Efendimiz, "Evet" deyince gönlüne sürûr, gözlerine sevinç göz yaşları doldu.
Hz. Aişe bu ânı şöyle anlatır:
"O güne kadar, bir insanın sevincinden böylesine ağladığını görmemiştim."347
Resûl-i Ekrem ve Hz. Ebû Bekir, Medine'ye kadar kendilerine kılavuzluk etmek üzere, henüz müşrik, fakat güvenilir, sözünde durmasıyla tanınmış biri olan Abdullah bin Ureykit'le anlaştılar. İki binit devesini kendisine teslim ettiler. Üç gün sonra Sevr Dağı eteğinde buluşmak üzere sözleştiler.
Bundan sonra Peygamber Efendimiz, Hz. Ebû Bekir'in yanından ayrılarak Hâne-i Saadetine döndü.348
Hz. Cebrâil'in İhbârı
Bu sırada vahiy meleği Cebrâil (a.s.) gelip Peygamber Efendimize müşriklerin kararını bildirdi ve başvuracağı tedbiri de şöyle açıkladı:
"Şimdiye kadar yattığın yatağında, bu gece yatma!"
Bunun üzerine Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, Hz. Ali'yi çağırdı ve "Yatağımda bu gece yat uyu! Şu yeşil, geniş aba hırkamı da üzerine ört! Korkma! Sana hiç bir zarar erişmeyecektir" dedi.
Ayrıca Hz. Ali'ye, kendisine teslim edilen emânetleri sahiplerine verinceye kadar da Mekke'de kalmasını emretti.
Mekkeliler, "Muhammedü'l-Emîn" lâkabını verdikleri Peygamber Efendimize son derece güvenirler ve en kıymetli eşyalarını, saklayamamaktan korktukları için ona teslim ederlerdi. Kureyş ileri gelenlerinin, hakkında ölüm kararı aldıkları sırada da kendilerinde emanet olarak bir çok kıymetli eşya vardı. Ama o, bu karara rağmen, emânetlerin sahiplerine verilmesini Hz. Ali'ye emretmekle bir kere daha büyüklüğünü ve emânete sadakatını ortaya koyuyordu.
Peygamberimizin Evinin Kuşatılması
Plân gereği her kabileden seçilmiş eli kılıçlı iki yüze yakın müşrik, gecenin üçte biri geçince, Resûl-i Kibriyâ Efendimizin evinin önünde toplandılar. İçlerinde Ebû Cehil, Ebû Leheb ve Ümeyye bin Halef gibi azılıları ve elebaşıları da vardı. Katiller, gecenin geçmesini, aydınlığın etrafı sarmasını ve Fahr-i Âlem'in evinden çıkmasını bekliyorlardı. Zira, âdetlerine göre, bir adamı evinin içinde katletmek korkaklığın en âdisi sayılırdı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, eli kılıçlı katillerin Hâne-i Sâadetinin etrafını sardıkları sırada evinden çıktı. Yerden aldığı bir avuç toprağı başlarına attı ve "Yasîn Sûresi"nin ilk sekiz âyetini okudu. İçlerinden hiç biri onu görmedi çıkıp gitti.
Bir müddet sonra yanlarına bir hemşehrileri uğradı:
"Burada ne bekleyip duruyorsunuz?" diye sordu.
"Muhammed'i bekliyoruz" dediklerinde, "Muhammed, sizin başınıza toprak saçıp ve içinizden çıkıp gideli hayli vakit olmuş. Hele bir kere üstünüze başınıza bakınız" diyerek gözü dönmüş katillerle âdeta alay etti.
Birbirlerine baktılar. Üzerlerinin toz toprak içinde kalmış olduğunu gördüler. Şaşırıp kaldılar. Derhal Hane-i Sâadetin içerisine baktılar. İçerde birinin abaya sarınıp bürünerek yattığını görünce, "İşte, Muhammed yatıyor" diyerek beklemeye devam ettiler. Tâ ortalık ağarıncaya kadar.
Sabahleyin Resûl-i Kibriyâ Efendimiz yerine Hz. Ali'nin yataktan doğrulup kalktığını görünce, bütün bütün şaşırdılar ve "Vallahi, bize söylenen doğru imiş" dediler.
Sonra da Hz. Ali'ye, "Muhammed nerede?" diye sordular. Hz. Ali, "Bilmem" deyince hayrette kalıp ne yapacaklarını şaşırdılar.
Cenâb-ı Hak, bu münâsebetle indirdiği âyet-i celîlede şöyle buyurdu:
"Hani kâfirler, bir zaman seni yakalamak, öldürmek ve yurdundan çıkarmak için bir tuzak kurmaya kalkmışlardı. Onlar tuzak kurar, Allah da tuzaklarını başlarına geçirir. Allah, hileyi hile ile cezalandıranların en hayırlısıdır."349
Sevr Mağarasına Gidiş
Hâne-i Sâadetinden çıkan Resûl-i Ekrem Efendimiz, doğruca Hz. Ebû Bekir'in evine vardı. Kendileri için acele sefer malzemesi hazırlandı ve bir dağarcığa bir miktar azık kondu.
Sonra, Resûl-i Ekrem Efendimizle Hz. Ebû Bekir evin arkasındaki küçük kapıdan çıktılar ve Mekke'nin aşağısındaki güney batısına düşen, şehre üç mil takriben bir saat uzaklıkta bulunan Sevr Dağına doğru yol aldılar.
Hz. Ebû Bekir, Resûl-i Kibriyâ Efendimizin kâh önüne geçerek yürüyor, kâh arkasında kalarak yol alıyordu. Efendimiz, "Yâ Ebâ Bekir! Niçin böyle yapıyorsun?" diye sordu.
Hz. Ebû Bekir, "Önünüzü arkanızı gözetlemek, sizi korumak için yâ Resûlallah" diye cevap verdi.
Cum'a gecesi Sevr Mağarasına vardılar.
Mağara oldukça ıssızdı. Önce Hz. Ebû Bekir içeri girdi. Yeri temizleyip düzeltti. Mağaradaki delikleri elbisesini yırtarak tıkadı. Yetmeyince, geriye kalan bir deliğe de ayağını dayadı. Sonra Fahr-i Âlem Efendimizi içeri dâvet etti.
Resûl-i Ekrem içeri girdi ve mübârek başını Sıddık-ı Ekber'in dizini dayayarak uyudu.
Az sonra, Hz. Ebû Bekir deliğe dayadığı ayağında müthiş bir acı hissetti. Yılan ısırması olduğunu anladı. Fakat, delikten ayağını çekmedi. Hatta, Kâinatın Efendisi uykudan uyanabilir diye yerinden bile kımıldanmadı. Canı öylesine acıdı ki, gözlerinden ister istemez yaş aktı. Akan gözyaşlarının bir kaç damlası mübârek yüzlerine damlayınca Resûl-i Kibriyâ Efendimiz uyandı ve "Ne var, yâ Ebâ Bekir?" diye sordu.
Sadakat timsali Hz. Ebû Bekir, "Yâ Resûlallah! Ayağımı bir şey soktu. Ama mühim değil. Anam babam sana fedâ olsun" diye cevap verdi.
Resûl-i Kibriyâ, yılanın soktuğu yeri mübarek tükürüğü ile meshetti. Allah'ın lütfü ile acı derhal kayboldu ve Sıddık-ı Ekber şifâ buldu.
O anda Allah'ın emriyle bir örümcek gelip mağaranın ağzına ağını gerdi, bir çift güvercin ise gelip yuva kurdu.1 Bu hayvanlar, Resûl-i Kibriyâ ve Hz. Ebû Bekir'i bütün Kureyş'e karşı korumak için nöbettârlık etmeye başlıyorlardı.
Resûl-i Kibriyâ Efendimizi Hâne-i Sâadetinde bulamayan müşrikler fazlasıyla sıkılıp üzüldüler. Derhal Mekke'nin her tarafını didik didik aramaya koyuldular. Hz. Ebû Bekir'in evine vardılar. Onu da bulamayınca büsbütün öfkelendiler.
Mekke'de Resûl-i Kibriyâ Efendimizi (a.s.m.) bulamayınca bu sefer tellal çağırttılar:
"Muhammed'i ve Ebû Bekir'i bulup getirene veya öldürene yüz deve veririz."
İçlerinde ne kadar hırsız, cani ve gözü dönmüş var ise, bu ilânı duyunca, kimi eline kılıç, kimi de sopalar alarak Mekke'nin dışına çıktılar ve etrafta koşuşturmaya başladılar.
Arayıcılar, yanlarına Müdlicoğullarından iki iz takib edici de almışlardı. Resûl-i Ekrem Efendimizle, Hz. Ebû Bekir'in izlerini buldular. Takip ede ede gelip Sevr Dağının eteklerine dayandılar.
İzcilerden biri, "Vallahi" dedi. "Onlar, şu mağaradan ileri geçmemişlerdir. İz burada kesiliyor."
İçlerinden bir kısmı Ümeyye bin Halef ile beraber mağaranın ağzına kadar geldiler.
Bu sırada sevgili Peygamberimiz ile Hz. Ebû Bekir onları görüyor, fakat müşrikler, onları göremiyorlardı.
Hz. Ebû Bekir, fazlasıyla telâşa kapıldı ve üzüldü:
"Yâ Resûlallah!" dedi. "Beni öldürseler de gam çekmem. Ben nihâyet bir ferdim. Amma, Allah göstermesin, sana bir zarar ve ziyan eriştirecek olurlarsa bu, bütün ümmetin helâkine sebep olur."
Resûl-i Kibriyâ kemâl-i emniyet içinde, "Üzülme, Allah bizimle beraberdir" buyurarak ona teselli verdi.
Hz. Ebû Bekir, "Yâ Resûlallah" dedi. "Onlardan birisi eğilip de ayaklarının dibinden bir bakıverse, bizi görür."Fahr-i Alem Efendimiz, yine emîn ve mütevekkil bir şekilde şöyle konuştu:"Yâ Ebâ Bekir, iki kişinin üçüncüsü Allah olursa, sen âkibetin ne olacağını zannediyorsun? Yakalanacağımızı mı sanırsın?"351 Sonra da Hz. Ebû Bekir'in iç ferahlığına kavuşması için Cenâb-ı Hakka duâ etti.352
Yüce Allah, Kur'ân-ı Kerim'inde bu hâdiseye şu âyetiyle işâret eder:
"Siz Allah'ın Resûlüne yardım etmeseniz de, Allah ona yardım etmiştir. Kâfirler onu yurdundan çıkardıklarında, mağaradaki iki kişiden biri olduğu halde o, yanındaki dostuna 'Üzülme,' diyordu, 'Allah bizimle beraberdir.' Allah böylece onun üzerine emniyet ve rahmetini indirdi, sizin göremediğiniz ordularla onu takviye etti ve kâfirlerin dâvâsını alçalttı. Yüce olan Allah'ın dâvâsıdır. Allah'ın kudreti herşeye galiptir ve Onun her işi hikmet iledir."353
Örümcek ve Güvercinlerin Nöbettarlığı
Sevr Mağarasına oldukça yaklaşan müşrikler, "Şu mağarayı da arayalım" dediler.
Konuşulanları Fahr-i Kâinat Efendimizle Sıddık-ı Ekber duyuyorlardı.
İçlerinden biri mağaranın ağzına kadar geldi. Fakat içeri girip bakma lüzumu hissetmeden geri döndü.
"Neden girip içeri bakmadın?" diye sordular.
"Mağaranın ağzında iki yabanî güvercinin yuva kurduğunu gördüm. Orada olduklarına asla ihtimal vermem" diye cevap verdi.
Azılı müşrik Ümeyye bin Halef ise, arkadaşlarına hiddetli hiddetli şöyle seslendi:"Hâlâ mağaranın orada ne dolaşıp duruyorsunuz. Orada örümceğin ağ bağladığını görmüyor musunuz? Vallahi ben, bu ağın Muhammed doğmadan önce gerilmiş olduğu kanaâtındayım."354
Bunun üzerine mağaranın yanından uzaklaştılar.
Böylece Cenâb-ı Hak, nöbetçi tayin ettiği bir örümcek ve iki yabanî güvercin ile Sevgili Resûlünü bütün Kureyş'e karşı korumuş oluyordu.
Perşembe günü sabahleyin Sevr Mağarasına, Hz. Ebû Bekir'le birlikte giren sevgili Peygamberimiz Cuma, Cumartesi ve Pazar gecelerini orada geçirdi. Üç gün üç gece mağarada gizlenmeleri, tedbir içindi. Müşrikler bu zaman zarfında, onların Mekke civarından uzaklaşmış olduklarına kanaat getirecek ve bir derece takiplerini gevşetmiş olacaklardı. Nitekim de öyle oldu.
Mağarada gizlendikleri zaman zarfında, Hz. Ebû Bekir'in oğlu Abdullah, aldığı tâlimat üzere gündüzleri Kureyşliler arasında dolaşıyor, ne konuştuklarını, neler düşündüklerini öğrendikten sonra, geceleri gelip Resûl-i Ekreme haber veriyordu. Geceyi orada geçiriyor ve aydınlık tamamıyla etrafı sarmadan Mekke'ye geri dönüyordu.
Diğer taraftan Hz. Ebû Bekir'in kölesi Âmir bin Fuheyre de o civarda koyunlarını güdüyor, hem Abdullah'ın izlerini yok ediyor, hem de onlara süt götürüyordu.
Böylece üç gün, üç gece süren hayat da geride kalmış oluyordu. Kureyşlilerin Resûl-i Ekrem ve Hz. Ebû Bekir hakkındaki arama taramaları da bir derece gevşemişti. Hz. Abdullah'ın Mekke'den getirdiği haber bu meyandaydı.
Bu arada, daha evvel kararlaştırıldığı üzere kılavuz olarak tutulan Abdullah bin Üreykit de kendisine teslim edilen iki deve ile birlikte kendi devesi de yanında bulunduğu halde Pazartesi günü seher vakti Sevr Dağının eteğinde göründü.
Peygamber Efendimiz ve beraberindekilere yol azığı olarak bir koyun kesilmiş, eti pişirilmişti. Hz. Ebû Bekir'in kızı Esmâ (r.a.), bunu bir dağarcığa koyup bir tulum su ile birlikte mağaraya getirdi.
Hz. Esmâ, dağarcık ve tulumun ağzını bağlamak için bağ getirmeyi unutmuştu. Mağaradan hareket edileceği sırada civarda bağlayacak bir şey bulamayınca belindeki kuşağı yırtıp, iki parçaya ayırdı. Bir parçasıyla yemek dağarcığının, diğer parçasıyla su tulumunun ağzını bağladı. Bunun üzerine Resûl-i Ekrem, "Esmâ'ya Cennette iki kuşak var" diye buyurdu.
Bu sebeple, Hz. Esmâ'ya "Zatü'n-nıtakeyn (iki kuşak sahibi)" denilmiştir.
Sevr Mağarasından Ayrılış
Rebiülevvel ayının 4'ü, Pazartesi günüydü. Mağaradan hareket saatı gelmişti.
Hz. Ebû Bekir, iki devesinden üstün olanını Resûl-i Kibriyâ Efendimize takdim ederek, "Anam babam sana fedâ olsun, yâ Resûlallah, buyur bin" dedi.
Resûl-i Ekrem, "Ben, benim olmayan deveye binmem" diye karşılık verdi.
Hz. Ebû Bekir tekrar, "O, senindir. Babam, anam sana fedâ olsun, buyur bin" dedi.
Resûl-i Ekrem "Binmem," dedi. "Satın aldığın bedeli bana söylemedikçe binmem.
"Mecbur kalan Hz. Ebû Bekir, devenin fiâtını söyledi ve Peygamberimiz de onu kabul etti.
Resûl-i Ekrem ve Hz. Ebû Bekir develerine bindiler. Hz. Ebû Bekir, yolda kendilerine hizmet etsin diye terkisine azadlı kölesi Amr bin Füheyre'yi aldı.
Yol göstermekte oldukça mâhir olan Abdullah bin Ureykit önlerine düştü. Sevr Mağarasından ayrıldılar.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, doğup büyüdüğü mübârek şehirden ayrılıyordu. Aşağısından geçerken Hezreve nâm mevkide devesini durdurdu. Kudsî Beldeye mahzun mahzun baktı ve ona olan sevgisini şöyle dile getirdi:
"Vallahi, sen Allah'ın yarattığı yerlerin en hayırlısı, Allah katında en sevimli olanısın. Bana, senden daha sevgili, daha güzel yurt yoktur."
Çıkarılmaya zorlanmamış olsaydım, senden asla ayrılmaz, senden başka yerde yurt, yuva tutmazdım."355
Bunun üzerine, Cenâb-ı Hak, Habîb-i Edîbini teselli eden şu âyeti inzâl buyurdu:
"Kur'ân'ı okumayı, tebliğ etmeyi ve ona uymayı sana farz kılan Allah, muhakkak ki, seni tekrar Mekke'ye döndürecek, âhirette de övülmüş bir makam olan en büyük şefaat makamına kavuşturacaktır."356
Düşmanın takibini zorlaştırmak ve onu şaşırtmak gayesiyle Medine'ye doğru, herkesin gittiği yoldan ayrı bir yol takib edildi. Önce, güney istikametinde Kızıl Denize yakın Tihâme'ye gittiler. Sonra Kuzey'e döndüler. Denizden uzak çöl içinden sahile paralel yol aldılar. Salı günü öğleye kadar durup dinlenmeden deve sırtında yol katettiler.
Salı günü öğle üzeri bir gölgelikte bir nebze dinlenmek için konakladılar. Peygamber Efendimiz, istirahata çekildi. Hz. Ebû Bekir ise başında bir muhafız gibi bekliyordu. Bir taraftan da etrafa göz gezdiriyordu. Uzakta bir çoban gördü. Yanına gitti. Çobanın koyunundan sağdığı bir miktar sütü alıp getirdi. Resûl-i Ekrem uyanınca kendisine takdim etti. Efendimiz kanasıya içti.
Sütsüz Keçinin Süt Verişi Çobanın Müslüman Oluşu
Yolculuk esnasında garip hâdiseler cereyan ediyordu.
Yanına varıp süt istedikleri bir çoban, "Yanımda süt verecek şu keçiden başkası yok. Fakat o da hamile oldu ve sütü çekildi" dedi.
Resûl-i Kibriyânın şifalı ve bereketli eli keçinin memelerine uzandı. Mübârek elleriyle, onları sığadı ve duâ etti. Memeler, anında sütle doldu. Sağılan sütü hepsi kana kana içti.
Hayretler içinde kalan çoban, "Allah aşkına, sen kimsin? Şimdiye kadar senin gibisine rastlamadım" diye sordu.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Kim olduğumu söylerim, ama gördüğünü, duyduğunu gizli tutmak şartıyla" dedi.
Çoban, "Olur, gizli tutarım" diye söz verince, Fahr-i Âlem Efendimiz, "Ben Allah'ın Resûlü Muhammed'im" buyurdu.
Hayreti bütün bütün artan çoban, "Demek Kureyş'in 'Yolunu sapıttı' dedikleri zât sensin, öyle mi?" dedi.
Server-i Kâinat Peygamber Efendimiz, "Onlar, böyle söylüyorlar" buyurdular.
Bunun üzerine çoban, "Ben; şehâdet ederim ki; sen bir peygambersin. Getirdiğin de haktır. Senin yaptığını ancak bir peygamber yapabilir. Ben, sana tâbi oldum" dedi ve orada İslâmiyetle şereflendi.
Çoban, Ayrıca kendileriyle gitme arzusunu da izhar etti. Fakat Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Senin, buna bugün gücün yetmez. Benim muvaffâk olduğumu haber aldığın zaman, bize gel, katıl" buyurdu. 357
Kısır Keçinin Süt Vermesi
Fahr-i Âlem Efendimiz beraberindekilerle üçüncü uğrak yerleri olan Kudeyd mevkiine geldiler. Orada oturan Ebû Ma'bed'in çadırı önünden geçerken satın almak maksadıyla, "Hurma veya yiyecek başka bir şey var mı?" diye sordular.
Ebû Ma'bed o anda orada yoktu. Hanımı Âtike Ümmü Ma'bed, "Hayır, yiyecek bir şey yok" diye cevap verdi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, bir tarafta zâif bir keçi gördü. "Bunda süt yok mu?" diye sordu.
Ümmü Mâ'bed, "Onun vücudunda kan yoktur, nereden süt verecek?" dedi.
Peygamber Efendimiz, "İzin verirsen sağarım" buyurdu.
Ümmü Ma'bed, sürü ile otlamaya gidemeyecek kadar zâif olan keçiden süt çıkmayacağını biliyordu. Fakat, misâfire "olmaz" demenin uygun düşmeyeceğini düşünerek, "Pekâlâ, onda süt bulursan, sağıver" dedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, gidip keçinin beline elini sürdü ve memesini de mübârek eliyle meshetti. Sonra, "Bismillahirrahmanirrahim" diyerek duâ etti. Daha sonra, "Bir kap getiriniz, sağınız" buyurdu.
Sağdılar. Getirdikleri kocaman kap doldu.
Peygamber Efendimiz önce Ümmü Ma'bed'e, sonra da orada bulunanlara doyuncaya kadar içirdi. En sonunda kendileri içti. Tekrar sağıp içtiler. Üçüncü defa da sağıp, onu Ümmü Ma'bed'e bıraktılar. Sonra da oradan ayrılıp yollarına devam ettiler.
Az sonra, Ebû Mâ'bed geldi. Kap içindeki sütü görünce, "Bu ne?" diye sordu.
Ümmü Mâ'bed, "Buraya mübârek bir zât geldi. Şöyle şöyle söyledi, keçiyi böyle sağdı" diyerek olup bitenleri tafsilatıyla anlattı.
Ebû Ma'bed, "Bunda bir hikmet var. O zâtın şekil ve simâsı nasıldı?" diye sordu.
Ümmü Mâ'bed, "Orta boylu, kara kaşlı, kara gözlü ve gayet nurânî yüzlü, lâtif bir adamdı" diyerek Peygamber Efendimizin şekil ve şemâilini birer birer beyan etti.
Bunun üzerine Ebû Mâbed, "Vallahi" dedi. "Bu senin tarif ettiğin zât, Kureyş içinde zuhûr eder peygamberdir. Eğer, ben burada bulunsaydım, ona tâbi olur, beraberinde gitmeyi ondan dilerdim."
Resûlullahtan "Bu keçiyi kesme" diye de emir alan Ümmü Ma'bed şöyle demiştir:
"Resûlullahın memesini meshettiği o zâif keçi Hz. Ömer'in hilâfetinde meydana gelen hicretin 18. yılındaki kıtlık ve kuraklığa kadar sağ kaldı. Yeryüzünde hayvanlar yiyecek bir şey bulamazken, biz onu sabah ve akşam sağardık.
Sürâka'nın Başına Gelenler
Kureyş'in Peygamber Efendimizi ele geçirenlere yüz deve va'd ettiği, Kinâne Kabilesinden olup o havalide yaşayan Beni Müdlic aşireti tarafından da duyulmuştu. Sahil yolundan iki deve ile dört kişinin geçip gittiğini de işitmişlerdi.
Bunlardan gayet cesur ve aynı zamanda iyi iz takip eden Sürâka bin Mâlik de, bu mükâfatın tatlılığına kanarak Resûl-i Ekrem Efendimizi takibe koyulmuştu. Bir ihbar üzerine harekete geçen Sürâka, kısa zamanda izlerini buldu. Dörtnala koşturduğu atı ile gittikçe Resûl-i Ekrem Efendimiz ve beraberindekilere yaklaşıyordu. Aralarında az bir mesafe kalmıştı. Hz. Ebû Bekir Sürâka'nın geldiğini görünce telaşlandı.
Peygamber Efendimiz, mağarada olduğu gibi, "Üzülme, Allah bizimle beraberdir" dedi ve dönüp Sürâka'ya baktı. Sürâka'nın atının ayakları bir anda dizlerine kadar yere battı. Kurtulunca, tekrar takib etti. Fakat yine atının ayakları yere saplandı ve atının ayaklarının saplandığı yerden duman gibi bir şey çıktı. O vakit anladı ki; ne onun elinden ve ne de kimsenin elinden gelmez ki, ona ilişsin.
"Yâ Muhammed" dedi. "Duâ et kurtulayım. Sana hiç dokunmayacağım. Seni takib edecek kimselere de senden hiç bahsetmeyeceğim."358
Server-i Kâinat Efendimiz duâ etti. Cenâb-ı Hak, duâsını kabul etti ve Sürâka'yı o müşkil durumdan kurtardı.
Sürâka Resûl-i Ekrem Efendimizin yanına vardı. Kendisini tanıttı. İlerde İslâmiyetin her tarafa hâkim olacağı mülâhazasıyla bir Emânname istedi. Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, kendisine yazılı bir Emânname verdi. Bir rivâyete göre, bu emânnameyi Hz. Ebû Bekirl diğer bir rivâyete göre ise Âmir İbn-i Füheyre yazdı.
Emânnameyi alan Sürâka, "Ey Allah'ın peygamberi, emret istediğini yapayım" dedi.
Resûl-i Ekrem Efendimiz, "Git, öyle yap ki, başkası gelmesin" diye ferman etti.
Peygamber Efendimizden bu tâlimatı alan Sürâka derhal geri döndü. Arkadan gelen Kureyş'in takipçilerine de, "Ben buraları arayıp taradım; kimseyi bulamadım. Başka tarafa bakalım" diyerek onları geri çevirdi.359
Kaderin tecellisine bakınız ki, günün başlangıcında sevgili Peygamberimizi ele geçirmek ve öldürmek için atına atlayıp takibe çıkan Sürâka, günün sonunda, aynı zâtın bir muhafızı oluyor ve onu düşman takibçilerinden korumaya çalışıyor.
Sonraları Ebû Cehil, Sürâka'nın bu haline vâkıf olunca, pek ziyâde gadaba geldi ve onun gayretsizliğinden bahsederek, hakkında bir kıt'a hicviye söyledi.
Mu'cize-i Ahmediyye'ye şâhid olan Sürâka da ona, "Eğer, atımın ayaklarının yere gömüldüğünü göreydin, sen de Muhammed'in peygamberliğine îmân ederdin" kıt'asıyla cevap verdi.
Aynı Sürâka, Hicretin sekizinci senesinde Resûl-i Ekrem Efendimizin Huneyn Gazasından dönüşü sırasında huzur-ı risâlete emânname ile gelecek ve İslâmiyetle müşerref olup, Peygamberimizin iltifatına mazhar olacaktır.
Sürâka döndükten sonra Resûl-i Ekrem Efendimiz beraberindekilerle yine kızgın çöller üzerinde yol almaya başladı. Sanki gökten alev yağıyor, yerden kızgın kıvılcımlar fışkırıyordu.
Bu sırada onları bir çoban gördü. Kureyş'e haber vermek üzere son sür'at Mekke'ye geldi. Fakat, şehre girer girmez ne için geldiğini birden unutuverdi. Ne kadar çalıştı ise, bir türlü hatırlayamadı. Mecbur olup geri döndü. Sonra anladı ki, ona unutturulmuş.360
Hz. Zübeyr bin Avvam, Şâm ticâret kafilesiyle Medine'den Mekke'ye gitmekte idi. Yolda Resûl-i Kibriyâ Efendimizle karşılaştı. Peygamber Efendimiz ile Hz. Ebû Bekir'e birer beyaz Şâm maşlahı giydirdi. Medineli Müslümanlardan birinin, "Resûlullah ve arkadaşları geciktiler" dediğini haber verdi. Bunun üzerine Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, hareketini süratlendirdi.
Mekke'ye gelip işlerini yoluna koyan Hz. Zübeyr bin Avvam da Medine'ye hicret etmiştir.
Büreyde'nin Müslüman olması
Deve sırtında sür'atle yol alan Resûl-i Kibriyâ Efendimiz beraberindekilerle gelip Amim denilen mevkie ulaştı.
Sehmoğulları yurdu buraya yakındı. Reislerinden Büreyde bin Huseyb, Kureyş'in 100 deve va'dini işitmiş olduğundan yanına seksen kadar adamını da alarak Peygamber Efendimizi buldu.
Resûl-i Ekrem ona, "Sen kimsin" diye sordu.
"Ben, Büreyde'yim" deyince, Peygamber Efendimiz Hz. Ebû Bekir'e, "Yâ Ebâ Bekir! İşimiz, serinledi ve düzeldi" dedi.
Peygamberimiz tekrar Büreyde'ye, "Kimlerdensin?" diye sordu:
"Eslem Kabilesindenim" cevabını verdi.
Bunun üzerine Peygamber Efendimiz, yine Hz. Ebû Bekir'e dönerek, "Yâ Ebâ Bekir," dedi. "Selâmete erdik."
Peygamber Efendimiz, "Eslem'in hangi kolundansın?" diye sordu.
Büreyde, "Sehmoğullarındanım" dedi.
Bunun üzerine Efendimiz Hz. Ebû Bekir'e, "Yâ Ebâ Bekir, okun çıktı" buyurdu.
Fahr-i Kâinat, katiyyen tatayyur etmezdi. Yalnız güzel şeylerde, hasenatta tefeül ederdi, yani hayra yorardı. Onun için Büreyde'ye rastlamasını iyi bir hal ve alâmet saydı.
Bu sefer Fahr-i Kâinatın akval ve etvarındaki metanet ve ağırbaşlığa, lisanındaki düzgünlüğe müsahhar ve hayran olan Büreyde, "Peki, yâ Sen kimsin?" diye sordu.
Resûl-i Ekrem, "Ben, Abdülmuttalib'in oğlu Abdullah'ın oğlu Muhammedim ve Allah'ın Resûlüyüm" dedi ve onu İslâma davet etti.
Büreyde, davete derhal icâbet etti ve beraberindekilerle birlikte kelime-i şehâdet getirerek Müslüman oldu.361
Peygamber Efendimiz geceyi burada geçirdi.
Sabah olunca Büreyde, "Yâ Resûlallah," dedi. "Yanımda bir bayrak olmadan Medine'ye girmen doğru olmaz."
Sonra da sarığını çıkarıp mızrağının ucuna bağladı. Medine'ye girinceye kadar Peygamber Efendimizin önünde onu taşıyarak yürüdü.
Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, Büreyde hakkında, "Ashabımdan bir zât, bir memlekette vefât edecektir. O, kıyâmet gününde, o memleketin nûru ve o memleket halkının önderi olacaktır" buyurmuştur.362
Hakikaten, Büreyde Hazretleri İslâm uğrunda büyük fedakârlıklarda bulundu. İslâm mücahidleriyle Horasan'a kadar gitti ve Merv'de vefât etti.363
347. Sîre, 2/128-129
348. A.g.e., 2/128-129; Tabakât, 1/227-228; Buhari, 2/332, Taberî, 2/245; Uyunu'l-Eser, 1/181
349. Enfâl Sûresi, 30
350. Tabakât, 1/228; Belâzurî, 1/260; Uyunu'l-Eser, 1/182
351. Müslim, 7/108; Müsned 1/4
352. İsfahanî, Delâil, s.278
353. Tevbe Sûresi, 40
354. Belâzurî, 1/260; Şifâ, 1/686
355. Uyunü'l-Eser, 1/181; İnsanü'l-Uyun, 2/176
356. Müslim, 8/236; Delâil, s.279
357. Delâil, s. 279
358. Sîre, 2/134; Tabakât, 1/232; Buhari, 2/332-333; Uyunü'l-Eser, 1/184-185
359. Tabakât, 1/232; İnsanü'l-Uyun, 2/219-220; Şifâ, 1/687
360. Şifâ, 1/688; Bediüzzaman Said Nursî, Mektûbat, s.145 *Tatayyur: Eşya ve hadisler ile bilhassa kuşların uçuş tarzları ve ötüşleriyle teşeüm etmek, yani uğursuz saymak demektir.
361. Tabakât, 4/241-242; İstiâb, 4/471; Üsdü'l-Gâbe, 1/176
362. Üsdü'l-Gâbe, 1/176
363. Tabakât, 4/242; Üsdü'l-Gâbe, 1/175
